WEEK 3: Half werk is geen werk

Terwijl ik nog ergens halverwege Getting Things Done ben, heb ik de afgelopen paar weken alvast de zolder afgestruind op zoek naar dingen die ik zo even weg kan gooien. Dat het allemaal niet zo makkelijk gaat als gedacht heb ik vorige week al gemerkt. Ik heb nog steeds een lichte migraine van de foto`s en 8mm films. Dat wordt nog een hoofdpijn dossier! Maar omdat ik GTD nog niet helemaal uit heb, ben ik ook nog niet bezig om volgens dit principe te gaan werken. Er zit dus nog niet echt structuur in mijn aanpak. Het gevolg is onder andere dat ik dingen maar half doe.

Zo ben ik vorige week actief aan de slag geweest om mijn administratie van de afgelopen tien jaar op orde te krijgen. Dat heeft geresulteerd in een overvolle papiercontainer en een reductie aan paperassen van zo`n 80%. Ik was dan ook intens tevreden met mezelf. Maar de dozen met ordners die ik wel wilde houden, staan nog steeds in de huiskamer om verder gesorteerd te worden. Zo moeten alle papieren van de hypotheek nog bij elkaar, die van de zorg- en autoverzekering en heb ik vertwijfeld met mijn geboorteakte in de hand gezeten met de vraag waar deze nu op te bergen.

Het vergt ook enige discipline om je serieus te verdiepen in onderwerpen die, laten we eerlijk zijn, niet zo interessant zijn. Het is nogal wat je dan ook nog eens bij ieder papiertje die je onder je neus krijgt je werkelijk af te vragen: heb ik dit nog nodig, of kan het weg? Gewoon lekker weggooien is makkelijk. Zeker als je er niet echt over nadenkt. Maar dan zit je later met de gebakken peren.

Dat ontdekte ik al drie dagen na deze opruimactie en ik nog heerlijk zat na te genieten van mijn halflege ordners. Terwijl ik bij de zorgverzekering digitaal een declaratie had ingediend met als bijlage een met mijn mobiele telefoon gemaakte foto van de factuur, had ik heel fijn het origineel weggegooid. Wat ruimt dat lekker op zeg! Totdat de verzekering mij liet weten de factuur onleesbaar te hebben ontvangen en ik in blinde paniek de papiercontainer indook op zoek naar die ene factuur. Tussen die kilo`s papier moest dat ene blaadje toch echt liggen, dus ik begon druk te graven en nogal lukraak stapels papier naar boven te trekken. Steeds dieper belandde ik in de container. Totdat ik letterlijk ondersteboven met mijn benen in de lucht in de papiercontainer hing en de bodem nog steeds niet had bereikt. Toen dacht ik: laat maar. Voor 44 euro ga ik niet op mijn kop hangen.

Maar het is wel echt zonde! Dus laat het een les zijn (à 44 euro); gooi niet zomaar van alles weg zonder er echt over na te denken! Marie Kondo, die met haar boek Opgeruimd! een ware opruimbeweging op gang heeft gebracht, zou zeggen: pak ieder ding in je hand en vraag je af of je er blij van wordt. Zo nee, gooi het dan weg. Dat lijkt mij in dit geval dus geen handig advies. Persoonlijk word ik niet echt blij van verzekeringen, hypotheken en declaraties, maar om de boel nu meteen weg te gooien? Nou neuj.